We zijn er!

We zijn onderweg! Vanochtend zijn we om 11:15 vertrokken uit Hilversum, op weg naar Boston. Ruim op tijd, want hoe eerder de vakantie begint, hoe beter! Yara heeft haar afscheidsfeestje op Toppie nog even gevierd, zodat wij onze handen vrij hadden voor de laatste klusjes. Bepakt en bezakt vertrokken we dus naar Schiphol, waar we 2 overbeladen bagagekarretjes nodig hadden voor onze kleine volksverhuizing, inclusief golftassen en autostoel voor Yara, naast de gewone koffers en handbagage. Gelukkig hielp Yara, de jongste grondstewardess van KLM, ons snel bij het inchecken, geholpen door Karin. Stickers plakken op koffers en dan de knop indrukken om de band aan te zetten zodat de koffers verdwijnen, hoe leuk kan Schiphol zijn! Als je dan ook nog als allereerste het vliegtuig in mag, ben je wel als een prinses behandeld. Meteen vastklikken en vragen of ze al mocht slapen, dat was blijkbaar het meest bijzondere van de vlucht. Uiteindelijk heeft Yara inderdaad een uurtje of 2 geslapen, maar vooral veel filmpjes gekeken en genoten van de pasta en het ijs. Feest hoor, zo’n vlucht! Ook wij hebben ons prima vermaakt, dankzij de films, spelletjes, bladen, redelijke stoelen en meer dan voldoende beenruimte. Al met al een prima vlucht van maar ruim 7 uur.  

In Boston aangekomen bleken alle eerdere ervaringen met de aankomst in de USA niet te gelden voor Boston. Geen rij bij de douane, de bagage kwam direct van de band, overal bagagekarren (niet geheel overbodig voor ons….), vriendelijke beambtes. Op naar de huurauto, waar we ook wel eens een uur voor in de rij hebben gestaan en niet alleen in de USA. Niets van dat alles; helemaal geen rij, een overzichtelijke hal met alle maatschappijen en een dito parkeergarage. Enige oponthoud was de koffer die we in de bus hadden laten staan en die dus een extra rondje naar de terminal en terug maakte, om vervolgens bij ons te worden afgeleverd. Ach, we zullen wel niet de eersten zijn die een koffer vergeten.

Op naar ons eerste adres dus, Plymouth. Op de kaart hadden we al een beetje de route bekeken en de rest kon met de navigatieapparatuur worden gedaan. Werkte allemaal prima! Even wennen dat een afslag op de snelweg ook naar links kan gaan (en dat dat dus geen splitsing van snelwegen is maar een echte ‘exit’) en we hebben de avondspits van Boston ervaren. Prima, Yara sliep lekker achterin de auto, die zat er inmiddels wel helemaal doorheen. In Plymouth aangekomen hebben we het hotel opgezocht om vervolgens bepakt en bezakt wat te eten te gaan halen, Yara nog altijd slapend in de auto. We dachten aan een fastfood keten, even snel door de drive ofzo, maar in Plymouth was dat niet direct voor handen. We werden door de receptionist aangeraden naar de waterfront te rijden (5 minuten) en bij Wood’s wat te halen. Dat bleek een visrestaurantje te zijn, maar dan met self-service concept, maar natuurlijk wel kreeft op het menu, hét lokale product, naast heel veel andere vissoorten. En gelukkig ook nog andere bijgerechten dan alleen maar friet. We hebben in de hotelkamer dan ook een heerlijk gebakken visje met pilav rijst zitten verorberen, terwijl Yara doorsliep in een enorm bed. Vrij vroeg, maar voor Nederlandse begrippen al erg laat, gingen we slapen. Dat ging prima, tot Yara (en ik zelf ook) om 7:30 Nederlandse tijd (1:30 hier) wakker werden en Yara ook niet meer kon slapen, waarna Fred natuurlijk ook door Yara betrokken werd in haar jetlag-avontuur. Dat duurde tot 4:30…. Oef…… Uiteindelijk hebben we nog even geslapen en begint nu de eerste echte vakantiedag. Yara al in bad, Fred aan de koffie en ik aan de laptop en zometeen op naar het ontbijt en dan: Cape Cod.