Cape Cod - Boston - Atlantic City

Inmiddels zijn we een paar dagen onderweg en helemaal gewend, in ieder geval aan de nieuwe tijd. De eerste dagen hebben we Cape Cod verkend. Veel gezien vanuit de auto, want het was 5 dagen lang petweer, Regen, regen en nog eens regen. Op z’n best licht grijze wolken, en zowaar drie keer 5 minuten de zon in de verte gezien. We weten zeker dat Cape Cod heel leuk moet zijn, als het een beetje beter weer is. En dat Boston een hele leuke stad is. Dat was het al in de grijze miezerregen. Voor Yara maakte dat allemaal niets uit. De hoogtepunten voor haar waren: de metro naar Boston die onder de grond reed, het volgen van de rode streep op de grond (de ‘historic walk’ door Boston), toch zwemmen (in de regen en kou, in een enigszins verwarmd zwembad),  de overtocht per boot naar Marta’s Vineyard, een eigen kamer met 2 (!) bedden en een eigen badkamer, en daar 4 nachten mogen slapen. Kortom: genoeg vertier! We hadden gelukkig een heerlijk appartement op de begane grond, meteen aan de Atlantische Oceaan, met alle ruimte en voorzieningen (behalve internet). Daardoor konden we helemaal in het Amerikaanse leven stappen, hebben een paar keer lekker thuis gegeten en ontbeten.

Na 5 dagen Cape Cod en Boston vertrokken we vroeg naar onze volgende bestemming: Atlantic City. Een lange reis, ruim 600 km voor de boeg, nog altijd in de stromende regen. De eerste 200 km verliepen op het weer na erg voorspoedig. Aan het einde van de ochtend hadden we 2 staten achter ons gelaten; Massachusetts en Rhode Island. In Connecticut aangekomen hebben we de kust opgezocht voor een wat langere lunchstop in Mystic. Voor de liefhebbers van Julia Roberts en/of jaren-80 romantische comedy’s;  hetzelfde Mystic als van de film Mystic Pizza. Je raadt al waar we gegeten hebben…. Vanzelfsprekend totaal niet boeiend voor Yara; die vond vooral de pirateninvasie die juist die dag plaatsvond erg interessant, zeker toen ze op straat nog piraten tegenkwam ook! Het tweede deel van de reis verliep op zich prima, maar gaan we ons niet herinneren als ‘een mooie road trip door de USA’. Meer regen, drukte, wat files. Uiteindelijk was het uitgerekend rondom New York een stuk rustiger en hebben we met gemak de Bronx gepasseerd met in de verte de wolkenkrabbers van Manhattan. Altijd indrukwekkend. Na New York brak de zon door, werd het zo’n 20 graden en begon het grote genieten alsnog. Cruisend over de Parkway richting Altantic City, geen vuiltje aan de lucht, letterlijk en figuurlijk. Oneindig vaak tol betalen van 75 dollar cent, ach, als het vakantie is, lach je daar maar om! Net na het bord ‘last services in 58 miles’ moet Yara natuurlijk naar de wc, ach, dan maar even op de vluchtstrook stoppen. Want met een lekker muziekje aan, de zon die schijnt en maar af en toe een andere auto op e weg, rijd je als God in Frankrijk! Uit het niets doemde dan ook Altantic City op. Geen cultureel hoogtepunt van de USA, en met een ochtend ‘boardwalk’ en een middag ‘outletshopping’ heb je het wel ongeveer gezien, als je niet van gokken houdt. Ook culinair geen hoogtepunt, hoewel we de eerste avond nog best aardig gegeten hebben en de tweede avond vooral op een hele leuke locatie, met goede livemuziek die eens niet te hard stond en waar we volop van genoten hebben. Yara niet in de laatste plaats, want ze had haar zwierrok aan, dus de beentjes gingen van de vloer. Een goede compensatie voor het reuzenrad dat gesloten bleek te zijn en waar ze de hele dag al in wilde…. Verder lijkt Atlantic City wel een beetje op Zandvoort. Veel vertier, zeker voor een zonnig weekendje, maar weinig verheven.  Voor Yara wel nieuwe hoogtepunten, vooral omdat we op de 23e verdieping slapen van een ‘wolkenkrabber’ van 31 verdiepingen hoog. “Wanneer gaan we weer naar onze wolkenkrabber om te slapen?” en als ze ‘m dan zag, bleef ze maar rennen over de houten boardwalk. Geen houden aan! Het uitzicht op een soort permanente kermis, die naar nu blijkt alleen in het weekend open is en er zondagmiddag al mee ophoudt) en verder vooral de Oceaan hebben een onuitwisbare indruk gemaakt.

Morgen een nieuwe dag met nieuwe belevenissen. We rijden naar Washington DC, maar doen dat niet via de geijkte route (via Baltimore en Philadelphia) maar via Cape May, waar we met een ferry naar de overkant varen, om zo binnendoor naar Washington te rijden. Ferry geboekt, het wordt mooi kalm weer morgen, en de overtocht duurt 75 minuten. Daarna is het nog zo’n 1,5 uur rijden naar de hoofdstad, waar we weer een nieuwe kant van dit bijzondere land gaan leren kennen.