Reynolds Plantation, verwennerij ten top

Na 3 nieuwe dagen vol belevenissen is het tijd voor een stukje verslag. Op Hilton Head hebben we de laatste dag inderdaad genoten van het mooie zomerachtige weer. Even een verplaatsing van ongeveer een kilometer (maar dus wel alles inpakken, uitchecken en weer inchecken en uitpakken op een nieuwe plek). Weer een prima appartement. Het is dat we die enorme villa net achter ons lieten, daardoor was het appartement minder indrukwekkend, maar verder wel helemaal goed, van alle gemakken voorzien en: een groot, verwarmd buitenzwembad, met veel stoelen, ligbedden en parasols er omheen, en zowaar een paar mensen. Na een kopje koffie in een leuk, lokaal tentje, met een praatje met een aardige lokale dame, hebben we typisch Amerikaans gelunched. De reden was het grote springkussen voor de deur, en Yara die daar niet bij weg te slaan was. Knalrood hoofd na al dat springen natuurlijk, het was met zo’n 28 graden erg warm, maar verder perfect want niet zo vochtig. Maar in zo’n springkussen, pffff…… Tijd om af te koelen in het zwembad! En voor ons tijd om lekker met een boek de ligbedden uit te proberen. Nou, goedgekeurd hoor! En het zwembad ook. Yara heeft zich er natuurlijk prima vermaakt. Na het zwemmen hebben we de outlets onveilig gemaakt. ‘Gelukkig’ gingen ze om 18:00 al dicht, anders was de schade groter geweest dan alleen 2 zonnebrillen en een cadeautje voor oma. :-)

De volgende ochtend wachtte de volgende reis op ons; naar Reynolds Plantation, via de Antebellum Route, waardoor we iets zuidelijker reden dan de normale route. Maar het was wel meteen een bijzondere weg, de Interstate 16, die loopt van Savannah naar Macon, een kleine 300 kilometer. Toen we die opdraaiden, de weg begon met betonplaten en de navigatie aangaf  neem de afslag over 300 kilometer, grapten we nog: “Lekker, 300 km beton-beton-beton-betonplaten”. Dat was dus precies wat er gebeurde. En heel veel meer hebben we onderweg ook niet gezien. Werkelijk verlaten Interstate, nog nooit zo veel dode herten gezien op 1 dag, af en toe een trailer camp en vrachtwagens die ons met een enorme vaart inhaalden, ondanks dat wij het tempo er in hielden om die 300 km zo snel mogelijk achter ons te laten.  Nauwelijks afslagen met ‘food court’ oftewel: iets te eten of drinken. Op goed geluk een afslag naar een dorp genomen, hoewel geen enkel dorp aan de Interstate lag dus we moesten sowieso een flink eind de omgeving in. Voor niks, bleek, want in dat ene dorp was echt niets normaals te vinden. Terug naar de Interstate, en daar bij de oprit gelukkig een enigszins vaag tentje gevonden, waar het binnen naar vet stonk en de serveerster alleen nog 2 onderste voortanden in haar mond had staan. Na onze lunch werd ons wel een safe en blessed journey gewenst, dat hoort er dan wel weer bij in de Zuidelijke Staten!

Op naar Macon, voor de start van de Antebellum Trail. Achteraf bleek die trail nogal zonde van onze tijd, nauwelijks iets interessants gezien, een flinke omweg gereden en Augusta niet aangedaan omdat dat niet op de route lag. Tja, niet alles kan meezitten! De aankomst op Reynolds Plantation maakte alles goed. Na alle mooie verhalen van Fred van zijn vakantie daar met Peter, 5 jaar geleden, waren de verwachtingen hoog gespannen. Ook wel vanwege de enorme aanslag op ons budget, omdat we pas laat geboekt hebben en er alleen een ‘club level room’ beschikbaar was. OK, we schudden een keer met ons hoofd, hebben ons verblijf beperkt tot 2 nachten en 1 rondje golfen en toen: genieten maar! Nou, dat hebben we volop gedaan. Meteen bij aankomst al: het zwembad in! Het was een warme dag geweest, we hebben de 88 graden Fahrenheid gehaald, de hoogste stand van deze vakantie, 31 graden Celsius. Om 17:30 uur was het dus nog prima zwemweer, zeker in een zwembad dat naar schatting zo’n 35 graden was. Het mooiste daaraan was wel het uitzicht, over Lake Oconee, waar de zon al behoorlijk begon te zakken. Van een afstandje lijkt het alsof het zwembad overloopt in het meer, schitterend! We hebben een uurtje volop genoten van de omgeving, het zwembad, een drankje en een beetje lezen. En de vooruitzichten van de volgende dag: golfen op een geweldige golfbaan! Voor Yara: de oppas die voor haar zou komen!

‘s Avonds hebben we ons tegoed gedaan aan de hapjes en drankjes die nu eenmaal bij onze kamer hoorden, op de 5e etage. Idioot, een soort aparte lounge, met een behoorlijk buffet met allerlei lekkernijen, op ieder moment van de dag. En dus ook alle drankjes. En continue 2 dames ‘at your service’. Een beetje stuitend wel, want de meeste kamers waren bezet door business lieden die nauwelijks gebruik maakten van al dit lekkers, en ik vrees dat alles dat overbleef, regelrecht in de vuilnisbak terecht komt. Ik weet dat het nu eenmaal zo gaat in de wereld, en om er zelf nou maar zo veel mogelijk van te eten zodat er minder wordt weggegooid is ook niet de oplossing. Toch bizar en tekenend voor de enorme contrasten die je in Amerika ziet; de trailer camps aan de Interstate 16 en dan de luxe op zo’n resort. Heerlijk hoor, voor 2 dagen, zeker omdat ik eens niet in actie hoefde te komen voor alle culinaire verzorging maar gewoon van alles kon halen. Maar ook best dat we nu weer onze eigen plek hebben, op onze volgende locatie. Want de kamer was verder erg klein, de kleinste van de hele vakantie, en met 3-en wordt het dan al snel erg krap en een bende waar je niks meer terugvindt!

Het golfen was wel echt magnifiek. De route er naartoe leidt al langs allerlei andere golfbanen, het ene vergezicht nog mooier dan het andere. De baan die wij speelden, National, lag er schitterend bij, met een green richting het meer een een par 3 parallel aan het meer (ja, daar hebben we een bal achtergelaten). En we speelden eindelijk weer eens een beetje een lekker tempo, gewoon 4 uur over een rondje gedaan ondanks wat wachten op een 4-bal voor ons. Super greens, lekker snel maar niet té, veel hoogteverschillen, afwisseling in de layout van de holes, verschillende tees om uit te kiezen zodat de afstanden van de holes ook leuk waren. 3 herten op de terugweg gezien, levende deze keer, langs de kant van de weg. Alles goed dus!

Yara had ook een geweldige middag gehad met de oppas en lag te slapen toen we terugkwamen. Ze is weer even terug naar een ritme met een middagslaapje, omdat we dan meestal op pad zijn en ze in de auto dan in slaap valt, waarna ze ’s avonds niet voor 21:00 naar bed te krijgen is, maar wel om 7:30 wakker is. Ze de volgende dag de schade weer in, waarna ze weer niet vroeg naar bed te krijgen is…. Handig voor als we terugvliegen; zorgen dat ze dan ’s middags niet slaapt en dan meteen instort als we gaan vliegen en doorslaapt totdat we landen.

Vanochtend hebben we afscheid genomen van de luxe van Reynolds Plantation en hebben we een onverwacht mooie route naar het noorden gereden, naar de rand van het Great Smokey Mountains National Park. Een kort bezoek gebracht aan Madison, omdat Fred daar met Peter geweest is en een leuke plek wist voor koffie. En we hebben die plek gevonden en inderdaad prima koffie gedronken op een leuke plek. Madison was ook een stop om de parkeerboete te betalen die we in Charleston hadden opgelopen. Uiteindelijk bleek dat we dat op het postkantoor konden regelen, dus dat hebben we ook weer gefixed. De route daarna, tot Athens, was al mooi; een lieflijk landschap, heuvelachtig, soms mooie huizen, lekker rustig. Bij Athens was het wat drukker, maar nog altijd lekker doorrijden. Bij de grens met South Carolina (daar zijn we weer!) de Interstate af en daar begon de echt mooie route, steeds bosrijker en heuvelachtiger. In North Carolina tot slot reden we het Nantahala National Forest in. Wauw, wat een pracht! Hoewel de blaadjes zo hier en daar al van de bomen zijn (het is hier ’s nachts al behoorlijk koud, rond het vriespunt) zijn er ook nog erg veel bomen met onbeschrijflijk mooie kleuren. Daar dan een warme oktoberzon op en je hebt het plaatje compleet. Iedere kilometer was even mooi en we zijn nu in een echt berglandschap beland met dito sfeer. We zitten naast de nog groene skipiste in een huis, weer lekker onze eigen faciliteiten en een aparte slaapkamer, waar Yara zich zo weer in een babybedje gaat wurmen. Ze past er eigenlijk net niet meer in, maar vindt het des te interessanter om er in te slapen. Vooruit, deze vakantie komt dat nog wel heel handig uit, net zoals de autostoel die nog in de slaapstand kan en waar ze over 5 dagen definitief uit gaat! En passant hebben we vanavond ook nog eens in het beste restaurant tot nu toe gegeten. Oh oh oh, wat zijn we toch bevoorrecht…. Morgen op pad, de Great Smokey Mountains in. En na een lange dag morgen weten we nu in elk geval alvast waar we morgenavond eten!