Great Smoky Mountains

Wow, wat een dag! Er valt eigenlijk niet eens zo heel veel over te zeggen en de foto’s en de film kunnen zeker niet weergeven wat we vandaag ervaren hebben. Het was zo onbeschrijfelijk mooi! ’s Ochtends vertrokken in de echte pure kou, kraakhelder weer maar waarschijnlijk is ’s nachts rond het vriespunt geweest, dus zeker in de schaduw voelde je goed de koude berglucht. We reden deze keer met de zon in de rug, wat zorgde voor een nog mooier uitzicht. Maar pas bij het uitstappen voor foto’s werd het plaatje compleet. Weer even verrast door de kou, vanuit de warme auto. De heerlijke frisse lucht, een mengeling van de kou die je ruikt, de herfstgeur van gevallen bladeren, hier en daar vermengd met de zachte brandlucht van de open haarden die als verwarming gebruikt worden in dit behoorlijk verlaten deel, vogels die fluiten, beekjes die je hoort stromen in de berm, maar die je niet ziet. Heel bijzonder, niet te beschrijven in een paar woorden. Iedere kilometer hebben we genoten van de route, die achteraf veel te lang was (18:30 uur pas thuis en erg veel in de auto gezeten) maar dat hebben we ook weer overleefd en het was de moeite waard!

Bij de ingang van het Great Smoky Mountains National Park hebben we de imiddels traditionele stop gemaakt voor de nodige parkinformatie en een plattegrond. Yara is benoemd tot hulp-ranger, met gouden sticker als badge op haar shirt. Ook hebben we nog even gelunched voordat we het park inreden, in Cherokee, inderdaad, van de indianen. Dat dorp stelt helemaal niets voor, compleet gericht op het hoogseizoen en dan zo veel mogelijk troep verkopen. Misschien, als je meer tijd neemt, kan je wat meer van de echte Indianen-cultuur en leefwijze oppikken, maar wij hebben ons gericht op het natuurschoon en de bergen die Yara wilde beklimmen. We zijn daarom het park ingereden tot de weg naar de Clingmans Dome. Dat is de hoogste berg van het park, 2080 meter. Aan het einde van de weg, via een flink steile route over een asfalt pad van een kilometer lang, kom je bij een uitkijktoren, maar dan de modernere variant. Geen trappen, maar een ‘wentelpad’ naar boven. Mijn hoogtevrees opnieuw trotserend zijn we naar boven gewandeld en hebben we genoten van een schitterend uitzicht. De bergen volgen elkaar zo mooi op, na iedere bergrug zie je iets verderop weer een volgende, totdat het zicht te ver wordt. Maar als je niet beter zou weten, zou je denken dat de hele wereld uit bergen bestaat. Onderweg terug heeft Yara nog een paar kleine rotsen beklommen (“Ik kan het echt wel zelf hoor!”) en hebben we nog een paar fotostops gemaakt. Daarna de lange terugweg, ditmaal via de Blue Ridge Parkway, het laatste stukje daarvan dat eindigt bij de ingang van de Great Smoky Mountains. Bij die ingang was het plots een drukte van belang, omdat er een aantal fikse elanden in de schaduw van een paar bomen waren gaan liggen, op een weiland aan de route. De weg was zelfs afgezet voor alle geinteresseerden. Na de krokodillen en dolfijnen in Hilton Head en drie herten in Reynolds Plantation het volgende wild dat we gezien hebben. Geen beren, hoewel die hier wel veel voorkomen en juist in het najaar de bewoonde wereld meer opzoeken, op zoek naar eten voordat ze aan hun winterslaap beginnen.

Anyway, het begin van de Blue Ridge Parkway is bij het Shenandoah National Park, waar we een week of 3 geleden nog waren. Waar wij de kustroute gevolgd hebben, kan je via de Blue Ridge Parkway dat hele stuk door de bergen rijden. Het stukje van zo’n 70 km dat wij vandaag gereden hebben was adembenemend. Zeker geholpen door het jaargetijde, met zo veel mooie kleuren, het uitzonderlijk mooie weer en de rust door het laagseizoen. Morgen is er kans op regen en zaterdag valt de eerste sneeuw van dit jaar. Tijd voor ons om verder te trekken, op naar onze laatste pleisterplaats; Atlanta. Zonder plannen en zonder verwachtingen gaan we daar naartoe rijden. Als het morgenochtend mooi weer is hier, bezoeken we eerst nog een waterval. Zo niet, dan rijden we op ons gemak naar de grote stad en maken we er een ontspannen weekend van, voordat we zondag aan het einde van de dag weer in het vliegtuig stappen.