WE DID IT! Een avondje American Football

We did it! We hebben al onze warme kleren aangetrokken, Yara 2 vesten en een jas, 3 mutsen (echt waar) en zijn naar het American Football gegaan. Onder het motto: “Al zijn we er maar 10 minuten, het is toch een hele belevenis”. En het geeft wat extra kleur aan Atlanta. Nou, dat deed het, en wij hebben wat extra kleur gegeven aan het stadion. We hebben eerlijk waar niet 1 blanke persoon gezien, in of om het stadion. En dat bedoel ik letterlijk. We waren echt de enige blanken. Heel apart om dat vast te stellen!

De heenweg was al wat bijzonder. Fred had al verteld dat de wegen in Atlanta niet allemaal even logisch zijn en dat hij met Peter de vorige keer al eens in een wijk terecht was gekomen waar je even extra controleert of de deuren wel dicht zijn. En als je niet snel genoeg weer de een wat betere plek bent, je er maar een paar euro aan roaming tegenaan gooit en de navigatie op je telefoon even aan zet. Nou, navigatie hebben we, inmiddels bestaat dat gelukkig met gedownloade kaarten en GPS gebruikt geen roaming. En die wijst ons steeds de juiste weg. En die weg ging dit keer dus dwars door zo’n wijk waar je echt niet weet waar je kijken moet, alle deuren even checkt, desnoods doorrijden bij rood want je wil liever niet al te lang stil staan. En blij dat ik de paspoorten in de kluis in de hotelkamer had liggen.

Eigenlijk niet heel verwonderlijk allemaal; de universiteit waar we naartoe gingen was Moorehouse; een ‘all male black College’. Dat we dan de route door de achterbuurt krijgen, ach, dat was nu eenmaal de kortste route en er is nu eenmaal geen knop ‘vermijd buurten met een gemiddeld inkomen onder X’. (moet trouwens wel kunnen, nu ik het bedenk, kleine koppeling met de belastingdienst, die delen toch alle informatie met iedereen). Er was wat extra wachttijd bij de stoplichten en we zagen al snel de verlichting van het stadion dus we zaten goed. De auto parkeren was ook geen probleem en die hadden we al helemaal leeg gehaald omdat we morgen toch echt moeten inpakken. Geen zorgen over inbraken dus en ik moet zeggen dat precies bij het block waar de campus van de universiteit ligt, de huizen weer wat netter werden en geen houten planken meer voor de ramen hadden.

Een korte wandeling naar het stadion en voor $24,00 waren we binnen. Hoewel, binnen, het was een openlucht tribune, menig amateurvoetbalclub in Nederland heeft het beter voor elkaar. Na binnenkomst stonden we net zo snel weer buiten, maar dan met zicht op het veld. De wedstrijd was inmiddels begonnen en de cheerleaders van beide teams hun best deden om warm te blijven. Wat een mazzel had die man in het tijgerpak vandaag! Die zweet iedere week peentjes en moet aan de zuurstof in de zomer, maar nu was hij de enige die het warm had. De betonnen rijen van de tribune waren netjes bekleed, met aluminium, ik weet niet wat kouder is aan je billen. Het dunne dekentje dat we op de heenreis uit het vliegtuig hebben meegenomen (wat een uitkomst!) was nauwelijks voldoende om het zitten enigszins dragelijk te maken. Wat een giller! We hadden korte broeken schoon gehouden voor Atlanta, zitten we gewoon te bevriezen. Maar het was een super ervaring! Natuurlijk de traditionele popcorn (‘het lijkt wel een circus hier, met die popcorn’), hotdog en taco’s gehaald om wat te eten, we hebben een heuse Touch down gezien na een aardige rush en we zaten zoals gezegd in een totaal andere omgeving. Yara heeft genoten, ze wilde niet eens naar binnen om eten te halen ‘want ze wachten niet op ons met de wedstrijd’. Soms kreeg ik die indruk wel want waarom ligt het spel anders zo vaak en lang stil? We hebben ons een uurtje prima vermaakt maar kregen het toen zo door-en-door koud dat we weg zijn gegaan. Een wedstrijd duurt een uur totaal, maar alle tijd dat het spel stil ligt, telt niet mee. Zo zit je al gauw aan zo’n 2 uur totaal, als het niet meer is. Dus na de Touch down en voordat we echt vastvroren op het aluminium gevuld met beton hebben we de warme auto opgezocht. Volgens mij was dit de eerste bewuste ervaring van Yara met kou. Ze vond het maar raar: het is niet eens winter en toch is het zo koud, zei ze.

Yara bedacht onderweg naar het hotel al de volgorde voor het warme bad: eerst Yara, dan mama en dan papa. Want zij was het kleinst, daarna mama en daarna papa. De warmte in de auto was inderdaad niet genoeg om weer goed op te warmen, dus hup, voor de 2e keer vandaag in bad, Fred even later ook en ik heb de douche langzaam steeds warmer gezet. Zo kwamen we weer tot leven. Ons laatste etentje dat we voor vanavond gepland hadden, blijkt achteraf dus de hotdog, popcorn en taco’s te zijn geweest. Morgen doen we het nog wel even over tijdens de lunch, dan gaan we met een ronde buik het vliegtuig in en kunnen we daar lekker in slaap vallen. We hebben een extra lange dag, want hier gaat de klok vannacht een uur achteruit. Zo komen we ook zeker niet te laat op het vliegveld! We hebben zin om weer in Nederland te zijn, weer alles op een vertrouwde plek, iedereen weer dichtbij en weer in een normaal ritme. Tot gauw!